Zondag 13 juni - Kernave

Ik ben nu in de buurt van Kernave. Op het land van een boer. Mocht hier de tent opzetten, want verder is er niets. Kernave ligt 25 km ten noorden van Viesis.
Vanmorgen eerst naar Trakai gereden. Uit een zijstraat rook ik opeens de geur van houtvuur en gebraden vlees. Toen ik er inreed zag ik dat bijna iedereen middeleeuws gekleed ging. Iets verderop zag ik complete riddertenten, ridders in vol ornaat, hofdames en allelerlei activiteiten die je op een middeleeuwse markt zou kunnen verwachten. Boogschutters waren bezig, zwijnen aan het spit en de dorpsgek als gouden knoop daar tussendoor. Vaidas legde uit wat de reden was van die festiviteiten. Het is dit jaar 600 jaar geleden dat Zalgiris plaatsvond, de veldslag tegen Latvia en Livonia waarbij de Litouwers hun grenzen veilig stelden.
Er werden daar ook even staaltjes van gevechtstechniek getoond door de ridders. Een contract met een filmproducent zou verdiend zijn als je het mij vraagt. Echt heel knap.
Nog even langs het grote slot van Trakai gefietst. Het is oud maar heel vaak gerestaureerd, zodat het nieuwbouw lijkt.
Doorgereden over een barslechte weg (die weer heel goed begon, maar toen het slechter werd vond ik teruggaan geen optie) tot ik tenslotte bij een huis kwam pal aan de Neris, een brede stroom waarin het water erg hoog stond. De familie Barnstein nodigde me direct uit voor het eten. Maar eerst de wodka proeven! Er werd een fantastische maaltijd op tafel gezet met aardappelen, vlees in koolbladeren groente en brood. "Probieren Leo" riep Ginteras steeds maar. Hij opende het luik van de kelder en nodigde mij uit mee naar beneden te gaan om een kan berkenwater te halen die in een melkbus bewaard werd. Erg lekker allemaal en die fles moest echt wel leeg voor ik mocht gaan.
De zon stond al laag toen ik vertrok. Een kilometer verderop woonde de buurman die een boot had. Ginteras Barnstein en Domenika, zijn zoon brachten me erheen. Het bleek een piepklein bootje te zijn, we pasten en met z'n tweeën en de fiets net in. Het was hard werken om aan de overkant te komen. Gelukkig geen spullen overboord.
Vanaf Kernave verder naar het noorden gereden tot de zon verdwenen was. Bij de boerderij van de familie Kurminai gestopt. Je bent er meteen hartelijk welkom en je zet de tent maar neer waar je wilt.
Een paar meter voor de tent scharrelt een ooievaar heen en weer. Een ezel aan een tuurpin vlakbij maakt ontevreden geluiden. Een van de kinderen, Dovydas, komt vragen of ik thee wil, of op internet wil kijken, of misschien heb ik wel zin in een omelet!
Nee, dat hoeft echt niet, maar even een berichtje schrijven vind ik wel fijn! Dovile en Paulius Kurminai vertellen over hun studie en hun plannen voor de toekomst. Over het nieuwe huis dat vader op de heuvel aan het bouwen is. Het is gezellig en het is zo weer laat.