Zaterdag 19 juni

Gisteren met Christien meegeweest naar het verzorgingstehuis in Siauliai. Ze had voor iedereen wel wat bij zich.
Het is er schoon, maar de mensen hebben er erg weinig. Heel weinig privacy met zovelen op een kamer. Verdrietig gezicht, de oude mensjes die de hele dag maar op bed liggen.
Vanmorgen heeft Christien me afgezet op de weg naar Riga. Het is een lange dag geworden, veel regen en veel kilometers (155).
Ten z.o. van Riga tenslotte maar een erf opgereden. Er was een meisje thuis, Madara heette ze en ze vond het goed dat ik op het erf ging staan. Ze zou de deur openlaten want zelf moest ze naar een feest. Kon ik binnen zitten als ik wilde! Midden in de nacht kwamen een paar vrienden van haar eens kijken wie er in de tuin stond met zijn tent. Want ze vonden dat Madara toch wel teveel vertrouwen had geschonken aan iemand die ze helemaal niet kende. Ze probeerden het elegant op te lossen door mij uit te nodigen op het feest maar daar was in na al die kilometers niet meer aan toe.
Gelukkig had ik nog een krant uit Siauliai bij me zodat ik snel uit kon leggen wie ik was en wat mijn plannen waren. Met vriendelijke verontschuldigingen ritsten ze de tent weer dicht.
's Morgens toen ik voor de tent aan de koffie zat kwamen Lyga, de moeder van het gezin en haar zoon Toms mij uitnodigen voor het ontbijt.
Daarna een wandeling gemaakt naar het stuwmeer in de Daugava. Toms wees naar het eiland van de dood. In 1918 zaten veel mensen verstopt op het eiland. Degenen die in de grond verborgen zaten overleefden de gifgasaanval van de Duitsers, de vluchtelingen die in de bomen zaten niet.
Ga er nooit heen, zei Toms, want dan gebeurt er altijd iets ergs. Pas geleden probeerde een Let naar het eiland te zwemmen, maar hij verdronk. Hij was dronken, dat wel.
Terwijl mijn spullen te drogen lagen liet Toms me nog wat highlights van het dorp zien. Lyga gaf me nog een monografie over het dorp Daugmale.
Naar het centrum van Riga gereden. Daar had ik gisteren al kunnen zijn, maar de kennismaking met het gezin van Lyga had ik niet willen missen.
Onderweg kwam ik langs een memorial van Salaspils waar ook veel Nederlandse joden heen gebracht zijn. Het kamp heeft 3 jaar bestaan.
Een zeer sinistere omgeving en een aangrijpende verbeelding mede door de constante ostinate paukenslagen die over het terrein klonken. (adagio, vierkwartmaat, eerste twee achtsten, verder rust)