Dinsdag 15 juni

Nog moe, maar vroeg vertrokken uit Panevezys.

Het landschap wordt wat vlakker als je de Aukststaitija af gaat. Hier en daar nog koolzaad in bloei, lupines, rolklaver. Een paar koeien aan een ketting in het hoge gras, een paard met de voorpoten aan elkaar gebonden en daarboven leeuweriken.

Zo kom je in Milekiskai. Achter de houten hekjes huizen in alle denkbare pasteltinten. Een idyllisch dorp? Tussendoor nog enkele van kalkzandsteen uit de sovjettijd. Dan huizen overwoekerd met vlierstruiken en brandnetels voor de deur, verveloos. Vale gordijntjes die door de kapotte ruiten naar buiten wapperen. Geen kinderen. In de tuintjes tussen de aardappelen oude vrouwen aan het werk met hoofddoeken en laarzen tot aan de knieën. Maar iets verderop een trampoline, een schommel, een glijbaan. Er is nog een winkeltje en een school. Milekiskai is er nog.

Panevezys is een grote industriestad met weinig aantrekkelijks. Grauwe flats uit een bekend verleden, maar ook moderne architectuur. Dat zou ik nooit ontdekt hebben trouwens al ik niet Virginijus (Wirgin) ontmoet had toen ik min of meer toevallig de binnenplaats van het etnografisch museum opreed. Als kunstenaar, free lance fotograaf en fevent fietser moest hij mij natuurlijk direct zijn afdeling van het museum laten zien dat alles heeft wat bike is. Aanvankelijk was ik niet zo heel enthousiast want ik zit al bijna een maand op zo'n tweewieler, maar Wirgin begon zo enthousiast te vertellen over modellen, installaties, decoraties van fietsonderdelen en zijn prachtige foto's dat mijn houten kont begon te ontdooien en ik de fiets toch wel weer een bijzonder ding vond.. Op de bovenverdieping de zaken die je gewoonlijk aantreft in een etnografisch museum in Europa: hutten, bijlen sieraden en aardewerk. Wirgin vroeg of ik al eens een holbewoner aanschouwd had. Op mijn nee raadde hij mij aan om over het rode museumkoord te stappen en om in de hut om de hoek te kijken. Ja! Die in dat fietstenue kwam me bekend voor. De spiegel kon je vooraf niet zien en het was toch wel even schrikken!

Boven was er nog een natuurhistorische afdeling met vlinders, diorama's, mammoetresten etc. Een etnografisch museum met een breed spectrum dus.

Als medewerker van de afdeling film en documentatie van de bibliotheek wilde Wirgin mij ook graag zijn werkplek laten zien. Een prachtig voorbeeld van oude en nieuwe architectuur onder een glazen kap, heel harmonisch! En beneden in de nieuw ontstane hal een vleugel.

Panevezys

lelijke stad

met veel verkeer

grijs maar soms gewoon

leuk.

Even buiten de stad zag ik bij een wegrestaurant wat grasvelden. Ik ging er eten en vroeg of ik er de tent op mocht zetten. Mindaugas, de baas, liep met me mee naar de achtertuin en zei in het Nederlands: slaap vannacht daar maar in en hij wees naar een stacaravan. Het kost me niks!