Na het smakelijke ontbijt bij de familie Balinkonis afscheid genomen van Jonas, Ona en Jolantha.
Urenlang door enorme wouden gereden waar geen eind aan leek te komen met af en toe open terrein met een boerderij. Langs de weg kom je regelmatig verkopers tegen van cantharellen en bessen.
In Pirciupiai zag ik een monument met 119 namen en de datum 3 juni 1944. Een Russisch sprekende jongen uit het dorp legde uit met tekeningen wat er toen gebeurd is. Alle 119 inwoners van het dorp, de oudste 75 jaar, de jongste 2 jaar, werden op die plek door de nazi's bij elkaar gezet en in koelen bloede vermoord.
Overal kom je de sporen van de oorlog tegen, veel monumenten en in een bos zo maar ergens een graf met 5 onbekende Russische soldaten.
"Het landschap dat alles heeft gezien, maar eeuwig zwijgt" zei Els een keer. "Laat de monumenten dan maar spreken".
Ik ben nu in Vilnius. Het is een grote stad, ook in ruimtelijke zin. Ik ben blij dat ik met de fiets ben.
No comments:
Post a Comment