Zaterdag 10 juli

Valamo!

Vandaag heb ik samen met Michiel de laatste 16 kilometer gefietst, van Palokki naar Valamo. In totaal staat er nu 4196 kilometer op de teller!

De bestemming is bereikt!

Het klooster van Valamo is in 1940 gesticht door Russisch orthodoxe monniken, relatief nieuw dus. Het ziet er ook allemaal erg nieuw en modern uit, afgezien van de prachtige oude ikonen, die meegekomen zijn uit het oude klooster.

Het klooster is een centrum voor spiritualiteit, studie en meditatie. De monniken die er wonen zijn zelfvoorzienend, o.m. door middel van landbouw en iconen schilderen. Daarnaast kun je er overnachten in een gasthuis, en zijn er natuurlijk iconen te koop. Er is een restaurant, een souvenirwinkel en je kunt een rondleiding krijgen. Daardoor komt het geheel ook wel een beetje commercieel over, wat leidt tot gemengde gevoelens.

In principe is het niet toegestaan om de monniken te fotograferen, maar toen Carolien er een aansprak en uitlegde wat het doel van deze tocht was, vond hij het toch wel goed. Dus konden we met broeder Isidorus op de foto.

Was Valamo het doel van mijn tocht? Of was het de reis ernaartoe? Alle ervaringen onderweg, alle mensen die ik onderweg ontmoet heb, alles wat ik gezien heb? Van Johan Bruning kreeg ik dit gedicht:

Leven is op weg zijn

bergen beklimmen

waden door rivieren

bloemen plukken bij maanlicht

dwalen door eenzaamheden

en woestijnen

een kaars branden tegen de storm

oplopen met anderen of hen dragen

brood delen en vieren in de nacht

Leven is pelgrimeren

een tijdlang werken aan de weg

een brug bouwen over het water

rovers en duivels verjagen

waken en bidden met zieken

doden begraven bij de kapel

Maar nooit raken pelgrims thuis

‘vreemdelingen’ vestigen zich niet

wanneer zij eindelijk aankomen

weten ze al wat ze vermoedden

de weg is het doel.