Als ik zo door Estland fiets zie ik een strakke blauwe lucht, een horizontale streep duister woud daaronder en met wat fantasie op de voorgrond een sneeuwveld. Ziedaar, de vlag van Estland: een perfecte abstractie van een winterlandschap, blauw, zwart en wit. Maar die kleuren betekenen vast iets anders. In ieder geval zit er geen rood in de nationale driekleur, dus iets met bloed is het niet, hoewel hier ook veel oorlogen gevoerd zijn. Voor de Letten en de Litouwers is het rood in hun vlag "bloedserieus".
Verdergaan, afstappen, stilstaan. Vaak is het dat laatste zoals gisteravond bij de schitterende zonsondergang in de Finse Golf. Je ziet op een reusachtige natuurlijke klok de tijd verstrijken. Grappig om te zien hoe jonge stelletjes samen op een bankje gaan zitten en als het allerlaatste rood in de zee is gezonken staan ze allemaal bijna tegelijk op en lopen verder.
Afstappen bij een kerkje in een van de ontelbare dorpjes waar ik doorheen kwam, of bij een kerkhofje. Een van de mooiste was in Kurtuvenai waar ik met Christien nog even ben gaan kijken. Geen Pere Lachaise, maar de simpele schoonheid van een steen met een naam op een heuvel die uitkijkt over het wijde veld. En we vroegen ons af waarom kerkhoven vaak zo mooi zijn, terwijl de levenden vaak in zo`n belabberde woonsituatie verkeren. (een antwoord hadden we niet)
Afstappen en stilstaan bij iets van waarde, waar iets gebeurd is, of gewoon waar nu iemand is. Als je dat vol wil houden kom je aan verder gaan niet meer toe.
De ruïnes van het Perita (Van het Zweedse Brigitta) nonnenklooster vlak voor Tallin nodigen je uit om rust te nemen. Te bedenken hoe iemands leven eruit ziet achter de tralies van een streng convent. Hoe ze in die barre winters hier de gebouwen met metersdikke muren enigszins verwarmd konden krijgen. Zo`n onvoorwaardelijke overgave op grond van de smalle basis van oude verhalen.
Nog voor de stad begint ligt in het Kadriorgpark het gelijknamige kunstmuseum. Het is gebouwd in 1720 in opdracht van Peter de Grote en dan mag het geen verwondering heten dat er zalen vol hangen met oude Hollandse meesters, bekende en onbekende. Maar natuurlijk ook Repin en een aantal Russiche landschapsschilders die ook in Groningen te zien zijn geweest en waar ik met Els nog naar toe ben gegaan.
Vlakbij het standbeeld van Kreutzwald, de dichter van Kalevipoeg, het nationale epos van Estland. Aan een aantal mensen gevraagd hoe je dat uitspreekt en dan beginnen ze meteen te glimmen! Ze kennen het allemaal.
Het sprookjesachtige Tallinn heeft een prachtige oude stad (geen openluchtmuseum!) met daar omheen een harmonieuze combinatie van de allermodernste architectuur en traditionele bouwkunst. Een oud houten kerkje wordt nietig weerspiegeld in een kolos van staal en glas en dat geeft zelfs een meerwaarde.
De oude stad is gebouwd op een heuvel met daarop de domkerk en de Alexander Nevski-kathedraal. Er is veel te zien en te koop en het is er druk met toeristen die achter een gids aanhobbelen. Voor de Nevski-kathedraal staan groepjes Russische vrouwen te bedelen en ook elders in de stad zie je regelmatig mensen grabbelen in een afvalbak.
Tartu, de stad van Arvo Pärt, de componist die met zo weinig middelen zulke indrukwekkende muziek schrijft.
Helaas was er de twee dagen dat ik hier ben geweest geen concert gepland.
Morgen de oversteek naar Helsinki. En ik kijk er zo naar uit dat ik mijn kinderen weer zal zien, aanstaande maandag.