Maandagavond 12 juli
De auto met de fietsen erop staat beneden in het ruim van de Paldiski Superfast VIII die ons in 29 uur naar Rostock zal brengen.
Als het laatste snippertje zon in zee is verdwenen rollen we onze matjes uit op het achterdek.
Een bijzonder moment samen met mijn kinderen. Ze hebben mij gesteund vanaf het moment dat ik vast besloten was onze tocht te maken. Een heldere ster in het westen, aan bakboord twee lichten.
Er steekt een stevige bries op die vochtige zeelucht over de gangboorden blaast en we kruipen diep in onze slaapzakken: niets zal ons deren.
Zoals de boot zijn eenzame weg vervolgt over het donkere water, trekken door mijn hoofd de lange wegen die ik ging. In weer en wind, door zompige moerasbossen met veel muskieten, op slechte wegen, oneindig lang en met tegenwind waarin je maar met moeite verder komt. Maar er waren altijd weer mensen die het pad begaanbaar maakten.
En jij was erbij, steeds, van het begin tot het eind.
Nun schliesse deine Augen: dass wir nun
dies alles so verschliessen dürfen
in unsrer Dunkelheit, in unserm Ruhn,
wie einer, dems gehört.
(Rilke, uit: Vollendetes)
welkom thuis, Leo. Vandaag pas heb ik je reisdagboek ontdekt en ben mijn dag begonnen met jou op je mooie tocht te volgen, je ontmoetingen met gastvrije onbekenden (gast in huis, god in huis), je reisgenoten (broers, Christien en Michiel, maar vooral Els), flarden muziek, regels van Rilke, bloemen langs de weg, muggen om je hoofd, een hond op je bagagetas en uiteindelijk het einddoel (een klooster en een ongelooflijk bedrag), maar dat einddoel is ook maar een tussenstation; je moet weer verder. Dus, naast 'welkom thuis': goeie reis! ik bel je nog. Sjaak
ReplyDelete