Het is ruim 2 maanden geleden alweer dat ik thuiskwam van mijn reis naar Valamo. Als ik denk aan die lange tocht, kan ik er alleen maar in dankbaarheid op terugkijken.
Het begon met mijn afscheid van de Pontus in Etten-Leur, waarbij de kinderen alleen al voor meer dan € 10.000 bij elkaar hadden gerend! Dat gaf natuurlijk vleugels.
Op 19 mei vertrok ik vanaf de Commerce in Kruisland, precies op de plek waar we 2 jaar geleden onze voettocht beëindigd hadden, naar het verre Finland, maar half wetend waar ik aan begon. Er waren veel mensen om me uit te zwaaien. Een van mijn broers en de man van een collega fietsten een stukje mee en later kwamen er nog 2 broers meerijden, waarvan er een helemaal meeging tot aan de Elbe.
Onderweg heb ik veel gastvrije en hulpvaardige mensen ontmoet. Met sommigen heb ik nog steeds contact. Een journalist van de Elbe-Jeetzel Zeitung vond dat er wel meer positief nieuws in de krant mocht komen en besteedde uitgebreid aandacht aan mijn onderneming. De gemeente Etten-Leur
regelde voor mij het contact met zusterstad Siauliai in Litouwen en ook hebben ze daar op het gemeentehuis de skypeverbinding verzorgd met het UMCN tijdens de oratie van Prof Hans de Wilt.
Tot 2 keer toe heeft er in de Siauliai Krastas een artikel gestaan over de reis naar Valamo. Toen de flyers op waren kwam die krant goed van pas als “geloofsbrief”. Christien de Kwant heeft mij kennis
laten maken met een heleboel mensen in Siauliai en enkele dorpen in de buurt.
Waar ik het meest naar uitkeek was de ontmoeting met mijn kinderen Carolien en Michiel in Helsinki. Samen begonnen we aan de resterende 550 km naar Valamo. Toen stond er in totaal 4136 km op de teller! Op zondagmorgen 11 juli een dienst bijgewoond in het klooster in de Russisch-Orthoxe rite. Alles tijdens de 2 uur durende plechtigheid werd gezongen. Dat was bijzonder indrukwekkend.
Met de auto en de veerboot teruggegaan naar huis.
Bij thuiskomst vond ik de oprit versierd met vlaggetjes en op de heg hing een spandoek met ’welkom thuis’ dat enkele koorleden hadden opgehangen. Binnen lagen veel brieven en kaarten te wachten .
Zo hartverwarmend allemaal. Er was ook een bericht: “Welkom thuis en Goede reis”. Want alles gaat verder en er is na de fietstocht natuurlijk niet direct iets veranderd. Maar een pelgrimage kan je kijk op leven en verlies wel beïnvloeden. (Daar moet ik nog achter komen)
Op 10 september j.l., tijdens de week van de dikke darm, ben ik met Carolien naar Nijmegen gegaan om het sponsorgeld symbolisch te overhandigen aan prof. Hans de Wilt, sinds 19 juni hoogleraar chirurgische oncologie aan het UMCN.
De cheque op de foto laat het fenomenale bedrag zien van € 31.216,60. Daar wil ik alle donateurs heel hartelijk voor bedanken! Het geld wordt goed besteed. Er wordt onderzoek gedaan om nieuwe verfijnde methodes te ontwikkelen waarmee bepaald kan worden bij welke patiënten met darmkanker chemo en/of radiotherapie zinvol is. Deze voorspelling is erg belangrijk, want baat het niet, het schaadt wel; er is bij de behandeling alles aan gelegen om vaak dodelijke complicaties te vermijden. Het gaat dus om een nieuwe strategie die bij elke patiënt die behandeld wordt, toegepast kan worden en die de kans op overleving significant vergroot.
Het mag duidelijk zijn dat het enorme geldbedrag nog niet helemaal toereikend is om deze kostbare onderzoeken te financieren, maar andere subsidiegevers zorgen voor aanvulling.
In de inaugurele rede van de nieuwbenoemde professor worden nog meer belangrijke onderzoeken genoemd die op stapel staan en er worden aanbevelingen gedaan die de overlevingskansen van patiënten met darmkanker zeker ten goede zullen komen. Jaarlijks krijgen ongeveer 12.000 mensen te maken met de diagnose “darmkanker”. Daarvan overleeft nu al ongeveer de helft!
